Spring naar de content

Kantooruren

De foto’s hadden wel degelijk nieuwswaarde. Tijdens de door de RVD gearrangeerde fotosessie op het strand van Wassenaar, begin juli, hadden kroonprins Willem-Alexander en prinses Máxima gezegd dat ze nog niet wisten waar ze hun vakantie zouden doorbrengen. Los van het feit dat dit onwaarschijnlijk is, bleek het gezin even later op de ski’s te staan in Argentinië. En dat kwamen we niet te weten omdat de RVD nog even met de pers had gebeld, maar omdat een fotograaf hen had ontwaard in een voor iedereen toegankelijk ski-oord. Nieuws dus, voor wie geïnteresseerd is in dit soort dingen.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Redactie

De rechtbank oordeelde anders en vonniste, in overeenstemming met het Europese mensenrechtenverdrag, dat de privacybescherming van de eisers zwaarder woog. Dat zou kloppen als Willem-Alexander een gewoon mens was. Maar dat is het ‘m juist: we spelen met z’n allen dat hij iets heel anders is – een soort halfgod die puur en alleen vanwege zijn afkomst straks onze koning wordt, wel degelijk bekleed met echte macht, en ook nog eens onschendbaar.

Aan dat spel zitten regels. Een daarvan is dat je als aanstaande koning geen kantooruren aanhoudt. Dat je op vakantie niet ‘nu even niet’ kunt zeggen. Je bent publiek bezit. Je draagvlak bestaat bij de gratie van het bevredigde voyeurisme van je onderdanen. Die nemen geen genoegen met alleen de voorgekookte statieportretjes op het strand (de goddelijke kant), maar willen ook weten hoe het ‘in het echt’ met je is, als je even je masker af hebt en niet je rol speelt.

Als de prins zich, met zijn mediacode en zijn rechtszaken, tegen die behoefte keert, vervreemdt hij zich van de mensen die juist echt houden van de koningshuizen en het mysterie en de glamour eromheen. Dan is hij niet meer het bindende en dienende element dat een koning nog altijd kan zijn. Dan wordt hij net als wij, met ons gewone recht op privacy.

Het gevolg is dat je dan ook over de Oranjes gaat denken zoals je over je buurman denkt: Man, wat zeur je nou. En: Als het je niet bevalt, dan zoek je toch een andere baan?

Eduard van Holst Pellekaan ([email protected])